گیرم که رد کنی دل ما را خدا که هست
باشد محل نده قسم مرتضی که هست
وقتی قسم به معجر زینب قبول نیست
چادر نماز حضرت خیر النسا که هست
یک گوشه می‌نشینم و حرفی نمی‌زنم
بیرون مکن مرا تو از این خانه، جا که هست
از درد گریه تکیه نده سر به نیزه‌ات
زینب نمرده شانه دارالشفا که هست
قربانیان خواهر خود را قبول کن
گیرم که نیست اکبر تو طفل ما که هست
گفتی که زن جهاد ندارد برو برو
لفظ «برو» چه داشت برادر؟ بیا که هست
خون را بیا به دست دو قربانی‌ام بکش
تو خون مکش به دست عزیزم حنا که هست
گفتی مجال خدمتشان بعد از این دهم
از سر مرا تو باز مکن کربلا که هست
گفتی که بی تو سر نکنم خوب! نمی‌کنم
بعد از تو راه کوفه و شام بلا که هست
عهدی که با تو بستم از اول، چنین نبود
مارا که غیر داغ غمت بر جبین نبود
نگذشت لحظه ای ، که دل ما غمین نبود
هر چند آسمان به صبوری چو ما ندید
ما را غمی نبود، که اندر کمین نبود
راهی اگر نداشت ، به آزادی و امید
رنج اسارت ، این همه ، شور آفرین نبود
ای آفتاب محمل زینب ! کسی چو من
از خرمن زیارت تو ، خوشه چین نبود
تقدیر، با سر تو مرا همسفر نمود
در این سفر مقدر من ، غیر از این نبود
گر از نگاه گرم تو ، آتش نمی گرفت
در شام و کوفه خطبه ی من آتشین نبود
گر شوق سر به چوبه محمل زدن نداشت
زینب پس از تو ، زینب محمل نشین نبود
در حیرتم که بی تو ، چرا زنده مانده ام
عهدی که با تو بستم از اول، چنین نبود
ده روزه ی فراق تو ، عمری به ما گذشت
یک عمر بود هجر تو ، یک اربعین نبود
محرم/ عباس / مؤید
بتو سرمایه ادب دادند
عبد صالح ترا لقب دادند
تو نداری بچشم اهل یقین
دست کم از مقام معصومین
روز محشر که خلق می لرزند
شهدا بر تو غبطه می ورزند
دست هایت مدال عاشوراست
سندی بر شفاعت زهراست
ای سلام خدا و هرچه که هست
بر تو عباس ای زغیرت مست
هرچه گویم تو بهتر از آنی
جز که گویم تو بر علی مانی
منکه از پا نشسته ام مولا
بتو امید بسته مولا
جان زینب بگیر دستم را
ساز جبران تو هر شکستم را
تشنه ام تشنۀ عنایت تو
عاشقم عاشق زیارت تو
محنتم بین و شادمان کن
با نگاهی تو میهمانم کن
بهر من عطر کربلا بفرست
خود گذرنامه مرا بفرست
ساقیا تشنه ام تو آبم ده
بین سلام من و جوابم ده
محرم / وله / صامت
زینت دوش نبی خاک سیه جای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
پسر خاک سیه منزل و ماوای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
خاک عالم بسرم کز اثر تیر و سنان ای شه تشنه لبان
جای یک بوسه من در همه اعضای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
شمر لب تشنه چسان رشته عمر تو گسیخت بی گنه خون تو ریخت
مر ندید او اثر رنگ به سیمای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
قاصدی کو که فرستم دمی از کرب و بلا به بر شیر خدا
در نجف با خبر از حال تو بابای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
شمر نگذاشت پس از قتل تو معجر پسرم ای شه خون جگرم
کفنی بهر قد و قامت رعنای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
دادی ای شاه به میدان محبت سر خویش به ره داور خویش
از خدا غیر خدا هیچ تمنای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
زین جفاها که کنی ای پسر سعد دغا به شه کرببلا
مگر از دود دل فاطمه پروای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
ز غم بی کسیت شد جگر سنگ کباب آخر از بهر ثواب
یک جوی رحم چرا بر دل اعدای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
گر بگویم که ز داغ علی اکبر پسرت شده پر از خون جگرت
شاهدی بهتر از این چشم گهر زای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
نه برادر نه پسر تن به زمین سر بستان ای شه تشنه لبان
نیست دردی که زهر گوشه مهیای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
شمر نیلی کند از ظلم رخ دختر تو کودک مضطر تو
مگر این سوخته دل دخت دل آرای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
تنت امروز چنین سرمه صفت می نگرم خاک عالم بسرم
با خبر خواهرت از امشب و فردای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
بجز از چشم من و چشمۀ زخم بدنت جان به قربان تنت
خون فشان چشم کسی بهر تماشای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
غیر زنجیر که در بستن ما بسته کمر ای شه تشنه جگر
هیچکس نیست که در بند سروپای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
خسروا (صامت) محزون ز عزایت شب و روز گوید از ناله و سوز
کآرزوئی به دلم غیر تمنای تو نیست خیز کاین جای تو نیست
محرم / سکینه و ذوالجناح / مؤید
سکینه بانگ بر آورد که یا جواد ا َبی
سوار دشت بلا را چرا نیاوردی
کجاست راکبت ای ذوالجناح ؟ بابم را
چرا ز معرکۀ کربلا نیاوردی
میان این همه دشمن نهادیش تنها
چه شد که شرط وفا را به جا نیاوردی
کس آب داد بر آن تشنه کام یا که نداد؟
بر این سؤال جوابی چرا نیاوردی
به غیر کاکل رنگین ز خون او دیگر
چرا نشانه ز خون خدا نیاوردی
تو شیهه می زنی و سر به خاک می کوبی
که آن ودیعۀ ما را به ما نیاوردی