چاه و چَشمه

چه شب ها که من بودم و چاه بود
گواه شب و چاه و من ، ماه بود

چه شب ها که از آهم افروخت چاه
نمی بود اگر اشک ، می سوخت چاه

زبس بستر اشک من خاک شد
دل خاک هم ، در غمم چاک شد

دلم،سر پی گریه در چاه داشت
که شب چاه و چشمه ، به هم راه داشت

دلم ریخت بَس اشک و آهش به چاه
زد، از چشم و دل ، آب و آتش به چاه

چو یک چاه ؛ از دردم آگاه شد
پر از اشک ، دامان هر چاه شد

پس از گریه ی های های علی (علیه السلام)
شده چشمه ها ؛ چشم های علی(علیه السلام)